De blijvende erfenis van Doom is intrinsiek gekoppeld aan zijn metalen soundtrack. De iconische afbeeldingen van vuur, schedels en demonen van de serie weerspiegelen de esthetiek van bands zoals Iron Maiden. Deze symbiotische relatie tussen de gameplay van Doom en zijn muziek is geëvolueerd gedurende de 30-jarige geschiedenis, die verschillende metalen subgenres omvat.
De originele ondergang uit 1993, sterk beïnvloed door metalen reuzen uit de late jaren 80 en vroege jaren 90 zoals Pantera en Alice in Chains, bevatte een door thrash metal geïnspireerde score. Tracks als "Untitled" (E3M1: Hell Keep) vertonen een opvallende gelijkenis met "Mouth of War" van Pantera. De snelle actie van de game weerspiegelde de urgentie van de muziek en creëerde een onvergetelijke ervaring. De soundtrack van Bobby Prince blijft een tijdloze klassieker, die de intense gunplay van de game perfect aanvult.
Doom 3 (2004), een vertrek naar overlevingshorror, eiste een ander sonisch landschap. Hoewel de betrokkenheid van Trent Reznor aanvankelijk werd overwogen, vormden Chris Vrenna en Clint Walsh uiteindelijk de score, waardoor inspiratie werd gebracht uit het atmosferische en complexe geluid van Tool. Het langzamere tempo en de verontrustende sfeer van de game werden perfect geëvenaard door de onconventionele tijdshandtekeningen en soundscapes van de soundtrack.
Na een periode van ontwikkelingsuitdagingen markeerde Doom (2016) een triomfantelijke terugkeer naar vorm. De baanbrekende score van Mick Gordon, een mix van Djent en andere zware metalen stijlen, werd meteen iconisch. De krachtige bas en witte ruis van de soundtrack creëerden een viscerale ervaring, perfect gesynchroniseerd met het hectische gunplay van de game.
Doom Eternal (2020), terwijl hij ook Gordons werk vertoonde, zag een meer samenwerkingsbenadering, wat resulteerde in een soundtrack die, hoewel nog steeds sterk beïnvloed door metalcore, iets minder rauw voelde dan zijn voorganger. Deze verschuiving in geluid weerspiegelde de introductie van platformen en puzzelelementen door de game.
DOOM: The Dark Ages presenteert een fascinerend nieuw hoofdstuk. Eerste previews suggereren een soundtrack die invloeden van klassiek metal combineert met moderne zware geluiden, die de mix van klassieke Doom Combat van de game met nieuwe mechanica weerspiegelt. Componisten die de beweging afmaken lijken inspiratie te putten van bands zoals geslagen los, waarbij verpletterende storingen worden gecombineerd met thrash-geïnspireerde elementen.
Het langzamere tempo en de nadruk van de donkere eeuwen op het gevecht van dichtbij met behulp van een schild vereist een soundtrack die kan verschuiven tussen zware, seismische momenten en lichtere, meer flexibele passages. De gameplay die tot nu toe wordt getoond, wijst op een score die deze elementen naadloos combineert, waardoor een dynamisch en meeslepend soundscape ontstaat.
De opname van de game van grootschalige gevechten met mechs en mythische wezens weerspiegelt een bredere trend van experimenten binnen zowel de Doom-franchise als het metaalgenre zelf. Deze parallelle evolutie belooft een opwindende toekomst voor beide. De soundtrack van de Dark Ages heeft het potentieel om een opvallend metalalbum te worden, dat de blijvende verbinding tussen Doom en Heavy Music verder stolt. De release van mei is langverwacht.
